Ahmed Sababti combineert al meer dan 25 jaar veldvoetbal met futsal op het hoogste niveau: “Het is een manier van leven”

Ahmed Sababti (36) is al jarenlang een ronkende naam in het Antwerpse voetbal. Ook nu nog combineert hij futsal op het hoogste niveau bij FT Antwerpen met veldvoetbal bij Mariekerke-Branst (eerste provinciale), als was hij een prille twintiger. “Het is een manier van leven, ik ben niet anders gewend.”

Je blaast in december 37 kaarsjes uit, maar nog altijd lijk je moeiteloos veldvoetbal en futsal te ­combineren. Hoe ziet een week van Ahmed Sababti eruit?

“Op vrijdag speel ik een wedstrijd in de zaal. Zaterdagochtend ga ik naar de fitness oefeningen doen om optimaal te recupereren voor de wedstrijd van zondag op het veld. Maandagochtend werk ik opnieuw een uurtje in de ­fitness, ‘s avonds staat er dan een training in de zaal op het programma. Dinsdag en donderdag train ik op het veld, woensdag werk ik een tweede zaaltraining af. Daarnaast werk ik ook nog vier vijfde, als coördinator bij Kras Jeugdwerk.”

Je vertelt het allemaal alsof het de normaalste zaak ter wereld is

“Het is een manier van leven, ik doe dit al sinds mijn tiende. Ik ben het niet anders gewoon. Mijn ­lichaam heeft zich aangepast aan dit stramien. Maar bovenal doe ik het allemaal met veel plezier. Is dat niet meer het geval, dan hang ik de schoenen onmiddellijk aan de haak. “

Hoelang denk je deze combinatie nog vol te houden?

“Misschien zou ik wel graag tot mijn veertigste voetballen, maar het wordt zaak om goed naar het ­lichaam te blijven luisteren. Ik ­besef dat ik heel veel geluk heb met mijn lichaam, want ik ­recupereer heel snel. Ik voel me fysiek nog ­altijd top, al laat ik qua verzorging ook niets aan het ­toeval over. Ik probeer gewoon ­elke dag te ge­nieten, want bij een zware blessure kan het zomaar ineens voorbij zijn. Tenzij je ­Ibrahimovic heet, natuurlijk…”

Stel: je moet kiezen: veldvoetbal of futsal?

“Dan denk ik dat ik het veld­voetbal zou opgeven. Simpelweg omdat ik in de zaal op het hoogste niveau en bij de nationale ploeg speel. Dat zijn momenten die ik echt niet wil opgeven. Begin ­november kan ik tegen Slovenië trouwens mijn honderdste interland spelen. Ik ben heel trots om in dat select clubje terecht te ­komen. Het hadden er overigens veel meer kunnen zijn. Maar ­omdat ik geen prof ben, was het niet altijd mogelijk om vakantie te regelen op het werk.”

Waar zouden je limieten liggen ­als je gefocust had op het veld­voetbal? Je voetbalde nooit hoger dan Tweede Amateurafdeling

“Dat zal ik nooit weten, maar ik denk wel dat ik op een hoger ­niveau zou kunnen meedraaien. Maar voor alle duidelijkheid: dat voelt niet aan als een gemis. In 2010 werd ik gevraagd om deel te nemen aan de testdagen van ­Antwerp. Na twee trainingen werd mij een contract beloofd, maar daar is spijtig genoeg niets van in huis gekomen. Daarnaast zag ik ooit een transfer naar toenmalig tweedeklasser Racing ­Mechelen afketsen, omdat mijn manager – zonder mijn mede­weten – te hoge eisen stelde. Ik zat ook even bij ­Rupel Boom, maar door een ­dispuut tijdens de voorbereiding besloot ik er te stoppen. Daar zijn dingen gebeurd waardoor ik niet meer voor die club kon spelen.”

Je verdient ongetwijfeld goed de kost, maar hoe veeleisend is het leven dat je nu leidt?

“Weet je, de mensen zien alleen maar het topje van de ijsberg. Maar alles wat je achter de ­schermen doet, het harde werk, de kwaaltjes, de opofferingen: dat ziet niemand. Iedereen denkt dat het allemaal vanzelfsprekend is, maar dat is het echt niet. Ik heb zo veel moeten opofferen voor het voetbal, waardoor ik bijna geen sociaal leven heb. Maar ik heb er nooit spijt van gehad, want ik doe het allemaal veel te graag.”

“Aanvoerder, mentor én coach”

Wie anders dan Karim Bachar is de geknipte persoon om de ­carrière van Sababti in het juiste perspectief te plaatsen. Bachar had de 10-jarige Sababti al onder zijn hoede in het Antwerpse buurtvoetbal, ook vandaag is ­Bachar Sababti’s coach bij FT ­Antwerpen en de nationale ploeg.

“Je mag niet onderschatten hoe zwaar de combinatie is. Daar is passie voor nodig, maar ook ­fysieke en mentale sterkte. Dat Ahmed dit nu nog kan combi­neren, is heel uitzonderlijk. Zes op zeven weg van huis om te ­voetballen, een job én een ­gezin… Dat betekent dat er ­zelden vrije tijd is. Er zijn niet veel mensen die hiermee kunnen omgaan. Ahmed is wat dat betreft een grote uitzondering, maar ook hij zal op termijn keuzes moeten maken om zijn carrière zo lang mogelijk te verlengen.”

Abdelhalim Ettalaki (24) is ­intussen enkele seizoenen ploegmaat van Sababti bij FT ­Ant­werpen en de nationale ploeg. Het jeugdproduct van FT Ant­werpen focust – in tegenstelling tot Sababti – alleen op zaal­voetbal.

“Ik heb nooit voetbalschoenen gedragen, zelfs niet in de jeugd. Ik heb de handen vol met zaalvoetbal. Dat Ahmed dit op deze leeftijd nog altijd kan, daar heb ik ­alleen maar bewondering voor. Het strafste van dit alles: hij traint en speelt altijd aan honderd ­procent, de passie straalt ervan af. Als jonge speler is het een zegen om hem in de ploeg te hebben. In feite is hij een aanvoerder, mentor en coach in één persoon.”

Artikel GVA. be: Dennis Rosiers

Deel op social media

Bekijk meer FTA Nieuws